Wiśnia
aparycja
Całe szczęście, że Wiśnia nie dba o swój wygląd, bo inny pies mógłby się dawno załamać. Za piękną to ją uznać nie można: długi, wąski łeb, z dużym nosem, a do tego małe oczka, wyglądające jak dwa koraliki i umiejscowione w swoim bliskim sąsiedztwie. Jej sierść ratuje jej wygląd, będąc dwukolorowym puchem: czarnym na zadzie, białym na szyi.
charakter
Jeżeli ją zobaczysz to prawdopodobnie uciekniesz najszybciej jak potrafisz. Nie dlatego, że Wiśnia wygląda odrażająco — bo nie wygląda — albo słyszałeś o niej dziwne rzeczy — bo wszyscy wiedzą, że niebezpiecznie jest o niej plotkować. Nie chodzi też o twoje niemiłe doświadczenia, ponieważ, nie daj Boże, rzuciła się na ciebie kiedyś bez powodu. Dobra, to jest akurat najbardziej prawdopodobne, jednak to, co w niej najbardziej zniechęca, to dziwny uśmiech na pysku i wrażenie niewyczerpanej chmary energii, mimo której za Wiśnią ciągną się inne, lecz czarne chmury, z których wydaje się kapać deszcz wielkimi strugami. Nie da się zauważyć, że chociażby w jej życiu działo się najlepsze, to ona zawsze pozostanie jakaś taka smutna.
Do jej pozytywnych cech, którym nie ma wiele, możemy zaliczyć to, że dba o innych i praktycznie nigdy nie rani ich celowo. Mogą się tu znaleźć również jej ogromna niezależność, granicząca z głupotą. Łatwiej jednak dostrzec te negatywne: jest porywcza, kłamliwa i chociaż na na pierwszy rzut oka niebywale odważna, to tak naprawdę jest zwykłym tchórzem, który w razie niebezpieczeństwa podkuli ogon i zwieje. W dodatku często zdarza jej się być żałosną. Jest to tak naprawdę jej jedyna zła strona charakteru, nad którą Wiśnia stara się pracować i nie ignoruje jej. Nic nie może jednak poradzić, że jej żarty wcale nie są śmieszne, a tym bardziej próbuje zrobić coś dobrze, tym gorzej jej wychodzi. I gdyby jeszcze zniosła to spokojnie, to może nie byłoby tak źle. Wiśnia jednak obwinia wtedy innych, uparcie powtarzając "to przez ciebie" i zachowując się jak szmata z obsesją na czyimś punkcie.
Lubi złorzeczyć innym i bardzo dobrym jest fakt, że tylko na tym pozostaje. Mimo, że z chęcią popatrzyłaby na czyjąś śmierć (przypadkowo osoby, która ośmieliła się wypowiedzieć na głos o jej głupszej i bezsensownej stronie) to zachowa jąką-taką uprzejmość, a już na pewno nie wypowie swoich myśli na głos. Jest typem osoby, która chowa swoje przemyślenia głęboko w sobie i dusi swe emocje, nie spodziewając się, że te wybuchną kiedyś z potrojoną siłą. Wiśnia jednak nic nie może na to poradzić. Jedni mają zdolność władzy nad swoimi emocjami, a inni nie. Ona z pewnością należy do tych drugich.
Nie da się ukryć, że ma gorsze momenty, w których nie panuje nad swoją agresją i skacze przypadkowym psom do gardła. Na pocieszenie mogę powiedzieć, że jest całkowicie inna przy psach, które dobrze zna — nie potrafi się przed nimi zamknąć i najczęściej z jej pyska wypływają całe tony słów prawdy. W takich chwilach pozwala sobie zburzyć swoją obronną ścianę kłamstw, zaraz jednak ją odbudowuję, gdy zauważa że jej rozmówca nie wykazuje jej empatii, bądź, co gorsza, nie traktuje jej na poważnie.
Do jej pozytywnych cech, którym nie ma wiele, możemy zaliczyć to, że dba o innych i praktycznie nigdy nie rani ich celowo. Mogą się tu znaleźć również jej ogromna niezależność, granicząca z głupotą. Łatwiej jednak dostrzec te negatywne: jest porywcza, kłamliwa i chociaż na na pierwszy rzut oka niebywale odważna, to tak naprawdę jest zwykłym tchórzem, który w razie niebezpieczeństwa podkuli ogon i zwieje. W dodatku często zdarza jej się być żałosną. Jest to tak naprawdę jej jedyna zła strona charakteru, nad którą Wiśnia stara się pracować i nie ignoruje jej. Nic nie może jednak poradzić, że jej żarty wcale nie są śmieszne, a tym bardziej próbuje zrobić coś dobrze, tym gorzej jej wychodzi. I gdyby jeszcze zniosła to spokojnie, to może nie byłoby tak źle. Wiśnia jednak obwinia wtedy innych, uparcie powtarzając "to przez ciebie" i zachowując się jak szmata z obsesją na czyimś punkcie.
Lubi złorzeczyć innym i bardzo dobrym jest fakt, że tylko na tym pozostaje. Mimo, że z chęcią popatrzyłaby na czyjąś śmierć (przypadkowo osoby, która ośmieliła się wypowiedzieć na głos o jej głupszej i bezsensownej stronie) to zachowa jąką-taką uprzejmość, a już na pewno nie wypowie swoich myśli na głos. Jest typem osoby, która chowa swoje przemyślenia głęboko w sobie i dusi swe emocje, nie spodziewając się, że te wybuchną kiedyś z potrojoną siłą. Wiśnia jednak nic nie może na to poradzić. Jedni mają zdolność władzy nad swoimi emocjami, a inni nie. Ona z pewnością należy do tych drugich.
Nie da się ukryć, że ma gorsze momenty, w których nie panuje nad swoją agresją i skacze przypadkowym psom do gardła. Na pocieszenie mogę powiedzieć, że jest całkowicie inna przy psach, które dobrze zna — nie potrafi się przed nimi zamknąć i najczęściej z jej pyska wypływają całe tony słów prawdy. W takich chwilach pozwala sobie zburzyć swoją obronną ścianę kłamstw, zaraz jednak ją odbudowuję, gdy zauważa że jej rozmówca nie wykazuje jej empatii, bądź, co gorsza, nie traktuje jej na poważnie.
relacje
RODZINA
Wiśnia w pierwszych chwilach życia była przekonana, że jej rodzice są niezwykli, jako iż związali się bez względu na to, że mają odmienną płeć. Patrząc na gejowskie statystyki w klanie przypuszczenie to (o zdecydownie większej popularności homozwiązków) nie jest takie dziwne. Wiśnia przeżyła faktyczny szok, kiedy dowiedziała się, że generalnie szczenięta wychodzą z właśnie takich, zwyczajnych, dwupłciowych związków. Ów dwójka psów będącymi jej rodzicami to Motyl i Topola, zaś oprócz Wiśni na oku muszą jeszcze mieć jej rodzeństwo: Pyrę, Zamieć, Groma i Trzcinę.
ciekawostki
Nigdy nie patrzy psom w oczy — jej wzrok podczas rozmów spoczywa gdzieś między swoimi nogami a łapami rozmówcy.
Szczeniak wciąż musi mieć coś do gryzienia pod łapą. W innym wypadku w razie stresu (który towarzyszy jej ciągle) zacznie gryźć element swojego ciała badź też elementy ciała należące do znajdującego się blisko psa.
Wiśnia ewidentnie ma coś do starych ubrań dwunożnych: często można zobaczyć ją z wymyślnym kapeluszem na głowie bądź z gigantycznymi majtkami przewieszonymi przez bark, jakby stanowiły swego rodzaju treofeum.
Szczeniak wciąż musi mieć coś do gryzienia pod łapą. W innym wypadku w razie stresu (który towarzyszy jej ciągle) zacznie gryźć element swojego ciała badź też elementy ciała należące do znajdującego się blisko psa.
Wiśnia ewidentnie ma coś do starych ubrań dwunożnych: często można zobaczyć ją z wymyślnym kapeluszem na głowie bądź z gigantycznymi majtkami przewieszonymi przez bark, jakby stanowiły swego rodzaju treofeum.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz