Od Białej Tęczy CD Irysowego Serca

 ← Poprzednie opowiadanie

Gdyby Biała mogła sobie w tamtym momencie pozwolić na pełnię swobody, zapewne głośno odetchnęłaby z ulgą, słysząc, jak jej nowa znajoma bez większych problemów podejmuje skleconą przez nią na szybko bajeczkę dla prześladujących wojowniczki kundli jak ten, który co rusz próbował się o nią ocierać. Wiedziała jednak, że nie może sobie na nic takiego pozwolić, więc jedynie poszerzyła nieco swój sztuczny uśmiech. 

Samiec, który jeszcze przed chwilą zapewne najchętniej zaznaczyłby ją jako swoją niczym kawałek wystającej na drogę gałązki, wyraźnie tracił pewność siebie. Członkini klanu Ciemnych, zauważywszy to, dodała kolejny szczegół do wymyślonej przez miedzianowłosą historyjki o polowaniu i silnych samcach, którzy mogliby raz-dwa skopać tyłek pewnemu natrętowi. 

— Cóż, było miło... — wymruczał cuchnący i zapewne zapchlony jegomość, a Biała mogłaby przysiąc, że jego szablasty ogon spoczywał teraz pomiędzy jego tylnymi nogami, kiwając się niepewnie za boki, jakby sam się siebie wstydził. 

Wszystko byłoby wręcz piękne, gdyby nie to, że ciemny pies postanowił się jeszcze raz o nią otrzeć, ot tak, na odchodne. Zastygła w bezruchu, skupiając się z całych sił na tym, by nie wypuścić z pyska tej wiązanki, która aż drapała ją w język i która na pewno nie zadowoliłaby Gwiezdnych. 

— Jeszcze kiedyś się spotkamy — dodał i odszedł, oczywiście w stronę przeciwną niż ta, z której, jak mu się zdawało, lada chwila miał wraz ze swymi towarzyszami nadejść brat rudej suki.

Odczekawszy chwilę, by kundel mógł odejść wystarczająco daleko, Tęcza wręcz, jak na swoje standardy, zalała swą wybawicielkę podziękowaniami. Po chwili jednak, gdy ta odpowiedziała, jak się można było spodziewać, bagatelizując tę sprawę, przybrała nieco obojętny wyraz pyska.

— Skąd się tu wzięłaś? — usłyszała nagle, gdy już układała w głowie jakieś ładne pożegnanie.

Nie wiedziała, czy udało jej się ukryć niepewność, która mogła się odbijać w spojrzeniu, jakie posłała nieco niższej od siebie suce. Naprawdę ją to interesowało? Wojowniczce zdawało się, że gdy podeszła do niej tę chwilę wcześniej, nie była ona z tego zbytnio zadowolona, spodziewała się więc szybkich uprzejmości i jeszcze szybszego pożegnania. Mentalnie machnęła na to łapą. Jeśli miedzianowłosa chciała rozmawiać, proszę bardzo, będzie miała rozmowę.

— Jakkolwiek banalnie by to nie brzmiało, spacerowałam. To znaczy, spacerowałam, dopóki tamten jegomość się nie przyczepił. Później to w sumie po prostu próbowałam mu uciec — mruknęła, krzywiąc się nieznacznie. — A ty? — odbiła szybko piłeczkę, bardziej z przyzwyczajenia, niż przez prawdziwe zainteresowanie. 

— Po prostu tu siedziałam — jej rozmówczyni szybko ucięła temat. Nie było w tym jednak nic nieprzyjemnego czy nadmiernie szorstkiego. Biała po prostu przez te trzy słowa zrozumiała, że jej nowa znajoma nie ma ochoty o tym rozmawiać i tyle. — Och, chyba się nie przedstawiłam — zauważyła nagle. — Irysowe Serce — dodała po chwili zawahania, zapewne poświęconej na zastanowienie się, czy powinna podać nieznajomej swe prawdziwe imię. 

— Biała Tęcza — zdradziła swe miano druga wojowniczka i uśmiechnęła się delikatnie. — Czyli należysz do jednego z klanów? Obstawiam Wodnych, ale to może być jedynie wysuwanie pochopnych wniosków z tego, że napotkałam cię siedzącą nad rzeką. — Biała roześmiała się cicho, sama nie wiedząc, dlaczego tak dobrze czuje się w towarzystwie Irysowej.

— To oklepane, czyż nie? — Serce skrzywiła się nieznacznie. — Ale tak, należę do klanu Wodnych. A ty? Ogniści? A może Ciemni? - Ruda najwyraźniej postanowiła kontynuować grę swej towarzyszki.

— Do dwóch razy sztuka — sparafrazowała pewne powiedzenie Biała. — Ciemni. 

Nie była pewna, jak dalej potoczyłaby się ta rozmowa — paplałyby wciąż jak stare dobre kumpele czy może rozeszłyby się po jeszcze dwóch wymienionych zdaniach? — lecz i tak nie było jej dane się o tym przekonać.

— Biała Tęczo! — usłyszała nagle za sobą i odwróciła się gwałtownie.

W jej kierunku biegł jeden z wojowników jej klanu, dysząc niemiłosiernie. Biedaczek potrzebował chwili, gdy do niej podbiegł, by wreszcie móc zacząć mówić.

— Co się stało, Sroczy Ogonie? — ponagliła go jednak Biała, ignorując jego stan, ponieważ na jego pysku dostrzegała niepokój.

— Odnaleziono Ciernistą Burzę — wycharczał po chwili niski samiec.

Biała ożywiła się. Zastępczyni jej klanu od pewnego czasu uznawana była za zaginioną, a wszyscy wojownicy codziennie poświęcali przynajmniej kilka godzin na przeszukiwanie kolejnych rejonów miasta. Jej radość została jednak szybko ukrócona przez posłańca.

— Nie żyje. Ciemny Kieł stwierdziła, że umarła ona wskutek odwodnienia. — Ogon usiadł, głęboko oddychając. — Ciemna Gwiazda cię wzywa. Prawdopodobnie chce cię mianować nowym zastępcą. 

Pociemniało jej przed oczami. Ona, Biała Gwiazda, miała być nowym zastępcą swojego klanu? 

— Powiedz mu, że niedługo się zjawię. Jeśli rzeczywiście taka jest jego wola, i tak ma czas do wschodu księżyca na podjęcie ostatecznej decyzji. — Nie była nawet pewna, czyj głos słyszy, lecz, jak się okazało, zapewne należał on do niej. Wojownik skinął głową i odszedł w kierunku terenów należących do ich klanu.

— Słyszałaś to? — parsknęła nerwowym śmiechem, zwracając się nagle do Irysowego Serca. 

<Irysowe Serce>

[758 słów: Biała Tęcza otrzymuje 7 Punktów Doświadczenia]