Od Konwaliowej Łapy

 [2 księżyce temu]

Krążyłam na terenach Tenebris, zastanawiając się, jak pocieszyć Cytrynka po stracie Bolesnej Łapy. Do mojej głowy jednak nie przychodziły żadne sensowne zdania, tak więc lekko sfrustrowana, zatrzymałam się, wgapiając w horyzont.

— „Tak mi przykro Cytrynowy!” — ćwiczyłam głos pełen bólu. Hm, nie wyszło. — „Ojej, to musi być takie okropne…”, „Nie potrafię sobie wyobrazić…”.

Przerwałam.

Przecież potrafię to sobie wyobrazić. Chyba.

W zasadzie nie jestem nim, więc nie wiem, jak on się czuje. Nie znam jego wspomnień. W zasadzie to w zupełności go nie rozumiem. Jesteśmy inni, inaczej myślimy, inaczej…

— Ciociu! — w moją stronę podbiegły szczeniaki mojej siostry. Powoli odwróciłam się przodem do nich, lustrując ich spokojnym wzrokiem.

Śnieżka podbiegła do mnie, po czym wybiła się z tylnych nóg i skoczyła, lądując na moim karku. Zachwiałam się.

— Wygrałam…! — szepnęła mi prosto w ucho łaciata suczka, szczerząc się zadowolona.

Wystarczyło jedno silne otrzepanie się, by trzyksiężycowy szczeniak leżał z powrotem na ziemi.

— Lepiej poczekaj na mój ruch! — Karmazynek złapał ogon siostry i zaczął go miętolić. — Ja na pewno z nią wygram!

A co im znowu tak zależy na zwycięstwie? Dlaczego nie wolą oglądać zwierząt, słuchać szumu drzew? Podziwiać kolorowe biedronki? Próbować zrozumieć szeptanie wody? Tarzać się w krystalicznym piasku na plaży, odbijającym światło słońca, bądź księżyca? Ścigać się z wiatrem?

— A co ci da takie zwycięstwo? — Śnieżka przewróciła oczami, starannie unikając mnie wzrokiem. — Konwalia nadal jest Łapą. Dodatkowo ma siedemnaście księżyców.

Zignorowałam ją, jednocześnie próbując złapać ze suczką kontakt wzrokowy. Lubiłam, gdy widziałam kogoś oczy, które skupione były na moich. To mnie uspokajało i dawało wrażenie, że się rozumiemy. A przynajmniej rozumiemy na tyle, ile możemy. W końcu nie znamy swoich myśli i nie jesteśmy tą osobą. Och, już sama nie wiem…

— A właśnie, ciociu Konwalio — zaczął Karmazynek, wypuszczając z pyska ogon Śnieżki. — W obozie znalazłem taką laleczkę ze szmatek. Wiesz, taką zabawkę dwunożnych, która wygląda jak ich miniaturowa wersja. I zastanawiam się… — utkwił we mnie wzrok — czy coś o tym wiesz. Bo w zasadzie to całkiem fajna zabawka i pewnie chciałabyś ją zobaczyć!

Kiwnęłam głową z uprzejmości. Skoro to dla niego ważne, niech mi ją pokaże.

Karmazynek nagle zerwał się z miejsca, biegnąc przed siebie. Śnieżka zaraz do niego dołączyła, a dwa szczeniaki zaczęły się ścigać; oboje z całych sił tuptali łapkami i wyciągali szyje, by tylko móc zgarnąć tytuł zwycięzcy. Westchnęłam cicho, podążając za nimi.

— Patrz! Tutaj jest!

Młody samczyk potracił nosem szmacianą zabawkę, a w powietrze uniósł się kurz, który dotychczas spoczywał na kukiełce.

Zaniemówiłam.

Przycisnęłam nos do miękkiej, ale i także starej tkaniny, wciągając w nozdrza jej zapach; było to pomieszane tak wiele woni, że aż poczułam pulsowanie w głowie.

Zauważyłam jednak, z nieobecnym uśmiechem, że na kukiełce czuć przebijającą się woń mojej siostry.

Przypomniałam sobie, jak obie z Aronią byłyśmy szczeniakami. Jak rówieśniczka znalazła tę zabawkę i ukryła. Czy nadal o niej pamięta?

Kiedy ten czas tak zleciał?

Czy cały czas tak szybko biegnie?

Poczułam na sobie pytający wzrok szczeniaków.

— Wiesz, co to jest?

— Och… — westchnęłam, prostując się. — Kukiełka. Kukiełka otoczona wspomnieniami dzieciństwa.

[495 słów: Konwaliowa Łapa otrzymuje 4 Punkty Doświadczenia i 1 Punkt Treningu]